Η κρίση της σάρκας

Με πλάγια γράμματα εδάφια και μέρη εδαφίων από το Ζωντανό Λόγο του Θεού

Όταν το 2008, το παγκόσμιο διεφθαρμένο σύστημα πήρε ξαφνικά φωτιά εξαιτίας του πλήθους της ανομίας και του άδικου κέρδους του εμπορίου του, οι αλαζόνες κυβερνήτες της γης αρνήθηκαν να εφαρμόσουν δικαιοσύνη συνεχίζοντας να πιστεύουν στο ψέμα τους. Έκτοτε, τα μεθυσμένα από δύναμη, δόξα και πλούτο έθνη της γης, φαίνεται να αγωνίζονται σύσσωμα για τη σωτηρία του δοκιμαζόμενου συστήματός τους, εμμένοντας στις πονηρές βουλές τους. Όμως, για να εκπληρωθούν τα λόγια του Θεού, οι αποκαλούμενοι «σωτήρες» του συστήματος με πρωτεργάτες τους πολιτικούς ηγέτες της γης, οι οποίοι διεφθάρησαν (μεταφορικά πόρνευσαν) με το άνομο(πορνικό) σύστημα, γίνονται οι κριτές/τιμητές του, αφού κρίνουν/τιμωρούν το πορνικό σύστημά τους με τις κρίσεις που πληρώνει μια πόρνη όταν στερεί από τους εραστές της, το χρέος της απόλαυσης της διαφθοράς της:

Α. Οι συνεχείς αποκαλύψεις της ψεύτικης εικόνας του συστήματος από το Σεπτέμβριο του 2008 κι ύστερα, πλήττουν ανεπανόρθωτα τη σχέση εμπιστοσύνης των ισχυρών ανθρώπων με το μαγικό σύστημα προσφοράς άνομου πλούτου(μεγάλη πόρνη). Η ξαφνική ανατροπή στην ασφαλή και ειρηνική τους ζωή, εκλαμβάνεται ως προδοσία/απιστία του πορνικού συστήματος απέναντί τους. Τα σκανδαλισμένα θύματά του στρέφονται με μίσος/οργή εναντίον του, με την επιθυμία να επανακτήσουν τη χαμένη ωραιότητα της ευημερίας και της ξενοιασιάς τους. «Τα έθνη οργίστηκαν».

Β. Παρά τα επί 3½ χρόνια εκβιαστικά μέτρα επιστροφής του συστήματος στις παραγωγικές  αποδόσεις του, η αξία του πλούτου της γης υποβιβάζεται ανεξέλεγκτα. Οι πλεονέκτες άνθρωποι για να διατηρήσουν τη ζωή τους ασφαλή λεηλατούν το πουλημένο οίκο εμπορίου τους, καθιστώντας το έρημο(πτωχό) και γυμνό(ντροπιασμένο). «Ιδού, εγκαταλείπεται έρημο το σπίτι σας».

Γ. Επειδή όμως δεν έχουν μάθει να νιώθουν ταπεινωμένοι, εξαντλούν/κατατρώνε τις σάρκες (τις διασπασμένες δομές) του αποσυνθετημένου συστήματός τους «τα έθνη θα γίνουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ».  Οι άφρονες τρώνε  την ίδια τους την σάρκα(βλάπτουν τον ίδιο τους τον εαυτό).

Δ. Τέλος, οι υιοί της καταστροφής εξακολουθούν να ακολουθούν το πείσμα της κακής τους καρδιάς και καταστρέφονται μαζί με τα ανίκανα να τους διασώσουν πράγματα της ψυχής τους. «Η γη(το παγκόσμιο σύστημα) πήρε φωτιά και ο λαός θα γίνει τροφή(θυσία) για τη φωτιά!».

Τα έθνη αποδεικνύεται ότι μοχθούν εντελώς μάταια για κάτι μη πραγματικό, απλώς και μόνο για την φωτιά: η μη επαναφορά/εξυγίανση του παγκόσμιου(αμοιβαία εξαρτημένου) συστήματος στη προηγούμενη κερδοφορία, τρομοκρατεί τα αχόρταγα θηρία/παιδιά του συστήματος τα οποία βλέποντας το τραπέζι της κερδοσκοπίας τους να αποδεικνύεται πολύ μικρό για να ικανοποιήσει το αδηφάγο πάθος τους, εμπλέκονται σε μια άγρια και διαρκή διαμάχη μεταξύ τους, ζημιώνοντας το ένα το άλλο, καθώς ανταγωνίζονται να αρπάξουν με βία τη μεγαλύτερη δυνατή λεία/μερίδα συμφερόντων σε ένα όλο και πιο επισφαλές και βέβηλο τραπέζι, με αποτέλεσμα τον αφανισμό τους. Αυτή η ανελέητη ληστρική επιδρομή πάνω στο αθεράπευτα χρεοκοπημένο σύστημα, εξηγεί, πώς σήμερα όλος ο κόσμος περιπλανιέται σε ένα άγνωστο φαύλο κύκλο πρόσθετων απωλειών, πείνας, βίας, αβεβαιότητας, πένθους, μίσους και αλληλοσπαραγμού: «εναντίον του αδερφού του θα στραφεί το σπαθί του κάθε ανθρώπου». Ασύνετοι και άσοφοι αξιωματούχοι της γης μαζί με επιζήμιους φίλαυτους ανθρώπους βουλιάζουν(προσκόπτουν) στο λάκκο που έφτιαξαν· στο δίχτυ που έκρυψαν για να αιχμαλωτίσουν και να αφανίσουν άλλους πιάνονται τα δικά τους πόδια. Σε ανταπόδοση του κακού που προξένησαν, αδικούν τον εαυτό τους ως αμοιβή για την αδικοπραγία: στρέφουν τα όπλα της αδικίας τους πάνω στο κεφάλι τους, αποδεικνύοντας ότι είναι παράλογοι και άφρονες.

Ο άρχοντας αυτού του κόσμου Διάβολος, με τη συνέργια των ισχυρών της γης κατεδαφίζει σταδιακά το υλιστικό μεγάλο οικοδόμημα της γης, για να προκαλέσει το τρόμο της συμφοράς, τον φόβο του θανάτου και τον θάνατο σε όλους εκείνους που παραμένουν στενά εξαρτημένοι/δέσμιοι των αναγκών/βαρών του. Διαλύει το λατρευτό σύστημα πραγμάτων του, για να βάλλει σε πειρασμό ανθρώπους που δεν θέλουν να στερηθούν την επιθυμία της σάρκας τους να γίνουν συμμέτοχοι στην αδικία, στη ανομία, στην αιματοχυσία, σ’ όλη την καταστροφική πορεία που ακολουθεί το πνεύμα πλάνης αυτού του κόσμου «σκότωσες τον ίδιο σου το λαό». Παροδηγεί τα έθνη να περπατήσουν στο φως(ελπίδα) της δικής τους φωτιάς, για να μην μπορέσουν να δουν κι πιστέψουν την έλευση της βασιλείας (της δικαιοσύνης του Θεού και του Χριστού του), που έρχεται ακριβώς για να σώσει όσους υψώνουν κραυγή βοήθειας προς Αυτούς εξαιτίας της ταλαιπωρίας τους. Εκείνοι που απορρίπτουν τον έλεγχο του Θεού(να κριθούν σύμφωνα με τις ενέργειές τους), καταλήγουν ανίσχυροι να θερίζουν τους καρπούς της αμετανόητης πονηρής οδού τους: φόβο, δυστυχία, απόγνωση, θλίψη.., «διότι αν δεν πιστεύετε ότι εγώ είμαι αυτός(δεν θέσετε πίστη στα λόγια και στα έργα μου, τα οποία μαρτυρούν την παρουσία μου ως δίκαιου κριτή στη γη), θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας».

Δίνοντας προσοχή στην κρίση αυτού του κόσμου, θα δούμε πως η δικαιοσύνη του Θεού αποκαλύπτεται με σοφία και αλήθεια: όλα τα δοξασμένα έργα του συστήματος τού Σατανά (μεγάλος πλούτος της γης αποκτημένος με βία και λεηλασία, καταδυναστευτικές εξουσίες, αρχές και δυνάμεις), συντρίβονται κάτω από τα πόδια μας από τις ίδιες τις πονηρές ενέργειες των υπηρετών τους! Εκείνοι που πείθονται πως τα σημερινά γεγονότα φανερώνουν τη δίκαιη κρίση του Θεού πάνω στη γη, καθοδηγούνται μέσω πίστης να εγκαταλείψουν την πονηρή οδό τους και να επιστρέψουν στον Θεό: αναζητήστε τον Θεό, ενόσω μπορεί να βρεθεί, επικαλεστείτε τον ενόσω είναι κοντά, γιατί ο Θεός θα συγχωρήσει άφθονα. Με απλωμένο ακόμη το χέρι ο στοργικός μας Πατέρας, μας καλεί κάθε ημέρα «να βγούμε έξω», δηλαδή να αφήσουμε πίσω μας ένα αμαρτωλό κόσμο που καίγεται/αφανίζεται μαζί με τις απολαύσεις του. Για να μην καταδικαστούμε λοιπόν μαζί με τον κόσμο, ο Θεός μαζί με την κρίση(δοκιμασία) που γίνεται για να γνωρίσει τι υπάρχει μέσα στην καρδιά μας, το καλό ή το κακό, μας προμηθεύει και τη μόνη διέξοδο από αυτήν, τον Ιησού Χριστό.

Ο Ιησούς Χριστός στις ημέρες της επίγειας ζωής του ως άνθρωπος, υπηρέτησε με θεοσεβή φόβο το θέλημα του Πατέρα του: παρότι μπήκε ως βασιλιάς στην Ιερουσαλήμ, δεν στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις για να σώσει τον εαυτό του ή για να υπερισχύσει έναντι εκείνων που επινόησαν κακά σχέδια εναντίον του. Θυσίασε κάθε τι επίγειο και με έντονη αγωνία και λύπη άφησε πίσω του όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα. Όταν δικαζόταν, δεν επιχείρησε με τη δύναμη τού λόγου του να αντικρούσει τις ψευδείς κατηγορίες εναντίον του, ελπίζοντας στην δικαιοσύνη του συστήματος. Δεν εμπιστεύτηκε τη σωτηρία της ζωής του στο ανθρώπινο πολιτικό σύστημα. Δέχτηκε να μισηθεί χωρίς αιτία, να εξευτελιστεί, να βασανιστεί και να μαρτυρήσει με θάνατο εγκληματία. Κατά την διάρκεια της ταπείνωσής του πιέστηκε σκληρά και άφησε τον εαυτό του να ταλαιπωρείται· και όμως δεν άνοιξε το στόμα του. Υπέφερε ο ίδιος στο σώμα -όμοιο με το δικό μας- για να είναι ικανός να βοηθήσει εκείνους που δοκιμάζονται παρόμοια. Αν και ήταν Γιος του Θεού, ταπείνωσε τον εαυτό του και έμαθε την υπακοή από όσα υπέφερε, για να γίνει αιτία αιώνιας σωτηρίας σε όλους εκείνους που τον υπακούουν: δέχονται να ταπεινωθούν εναντιούμενοι στην επιθυμία της σάρκας τους, επειδή είναι πεπεισμένοι πως ακολουθώντας το παράδειγμα υπακοής του Χριστού συνεχώς σε όσα υποφέρουν κάνοντας το καλό, θα απαγκιστρωθούν/ απελευθερωθούν από την εξουσία της αμαρτίας και του θανάτου, με κέρδος τη ζωή τους, χάρη στο Χριστό, τον πιστό μάρτυρα και αληθινό Σωτήρα  ανθρώπων που ασκούν πίστη σε Αυτόν. Στη διάρκεια της κρίσης, η μαρτυρία του αναστημένου Ιησού Χριστού αναζωογονεί το πνεύμα των ταπεινών και την καρδιά των συντετριμμένων «όποιος διψάει ας έρθει· και όποιος θέλει ας πάρει νερό ζωής δωρεάν». Μέσω πίστης, άνθρωποι καλής θέλησης παίρνουν θάρρος να βαστάξουν, να αντέξουν κι εκείνοι την ταπείνωση και την ταλαιπωρία τους νεκρώνοντας τα μέλη του σώματός τους ενάντια στις πιέσεις, τις στερήσεις, τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που φέρνει η κατάρρευση αυτού του βρώμικου συστήματος πραγμάτων πάνω τους. Με ένα καθαρό/απαλλαγμένο από αμαρτία σώμα και πνεύμα, ως γνήσιοι χριστιανοί συμμετέχουν με υπομονή στα παθήματα του Χριστού, προσμένοντας ένθερμα το τέλος του δικού τους καλού αγώνα της πίστης τους: την αιώνια ζωή σε μια νέα γη και νέους ουρανούς όπου δεν θα υπάρχει, ούτε πένθος, ούτε πόνος, ούτε κραυγή, ούτε δάκρυ και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια.

 Μιμούμενοι λοιπόν τον Χριστό, απευθύνουμε με προσευχή κάθε αδυναμία, ανησυχία, αγωνία και θλίψη που έχουμε στον φιλεύσπλαχνο Πατέρα, σ’ Αυτόν που γνωρίζει τις αντοχές μας και μπορεί να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Μετανιωμένοι από τα σφάλματα/ λάθη/αμαρτίες του παρελθόντος, δεν ζούμε πια για τον εαυτό μας (για να ικανοποιούμαι τις ιδιοτελείς επιθυμίες μας), αλλά όπως τα μικρά παιδιά (ταπεινόφρονες, συγχωρητικοί, υπάκουοι, ευδίδακτοι, ειρηνοποιοί, ευθείς, ελεήμονες, αυτάρκεις), έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στον πνευματικό μας Πατέρα, υποτασσόμαστε πρόθυμα στην διαπαιδαγώγηση της ακριβής γνώσης του Χριστού, η οποία αποφέρει μέσα μας ελπίδα, παρηγοριά, αγαλλίαση, ειρήνη, σοφία, πίστη και αγάπη για την αληθινή ζωή. Με πνεύμα και νου Χριστού δεν ενεργούμε σύμφωνα με το δικό μας θέλημα, στηριζόμενοι στη δική μας κατανόηση, εδραιώνοντας το δικό μας τρόπο σωτηρίας(δικαίωσης), θέτοντας εμπιστοσύνη σε νεκρά έργα(αποκτήματα), ή στις δικές μας δυνάμεις, ή σε παραπλανητικά κενά επιχειρήματα ανθρώπων. Με φόβο Θεού, συγκρατούμε το χέρι μας για να μην κάνει κανενός είδους κακό. Άγρυπνοι και φρόνιμοι εργάτες του καλού πάντα, υπομένουμε για λίγο ακόμη τις κακουχίες της κρίσης στο σώμα, βέβαιοι πως καμιά διαπαιδαγώγηση δεν φαίνεται προς το παρόν να φέρνει χαρά, αλλά λύπη, ύστερα όμως, σε εκείνους που έχουν γυμναστεί από αυτήν φέρνει δικαιοσύνη, δηλαδή ζωή. Στην έξοδό μας από τη στενοχώρια, το σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου, δεν είμαστε μόνοι. Αφήνουμε τον Χριστό να κατευθύνει τα πόδια μας «οι κρίσεις του είναι σαν το φως που προβάλλει».  Ας αποδειχτούμε παιδιά φωτός.